حضرت امام جعفر صادق فرمود هرکاری می‌کنید توی این عالم، از فعلی و فکری جلوی دید و منظر ماست، دیوارها مانع ما نیست.

فرمود هر آن جلوی منظر ما هستید. فرمود: هر روز نامه عملتون به ما عرضه می‌شه و اصولا عرضه نامه عمل، غیر از دیدنه.

اگه باور کنین که یه دوربینی لحظه به لحظه تون از شما فیلمبرداری می‌کنه، چطوری راه میری؟ چطوری می‌خندید؟ دست از پا خطا می کنید؟

“مردم بببینند آبروم میره” اما تو اون لحظه امام زمان داره می‌بینه یا نمی‌بینه؟ نگاه امام زمان رو می‌بینی یا نمی‌بینی؟ خدا رو می‌بینی یا نمی‌بینی؟

روزی یک مرد روحانی با خداوند مکالمه ای داشت: «خداوندا! دوست دارم بدانم بهشت و جهنم چه شکلی هستند؟» خداوند او را به سمت دو در هدایت کرد و یکی از آنها را باز کرد، مرد نگاهی به داخل انداخت، درست در وسط اتاق یک میزگرد بزرگ وجود داشت که روی آن یک ظرف خورش بود، که آنقدر بوی خوبی داشت که دهانش آب افتاد.

افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغر مردنی و مریض حال بودند، به نظر قحطی زده می آمدند، آنها در دست خود قاشق‌هایی با دسته بسیار بلند داشتند که این دسته ها به بالای بازوهایشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتی می‌توانستند دست خود را داخل ظرف خورش ببرند تا قاشق خود را پرنمایند، اما از آن جایی که این دسته ها از بازوهایشان بلند تر بود، نمی‌توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند.

مردروحانی با دیدن صحنه بدبختی و عذاب آنها غمگین شد، خداوند گفت: «تو جهنم را دیدی، حال نوبت بهشت است»، آنها به سمت اتاق بعدی رفتند و خدا در را باز کرد، آنجا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود، یک میز گرد با یک ظرف خورش روی آن و افراد دور میز، آنها مانند اتاق قبل همان قاشق های دسته بلند راداشتند، ولی به اندازه کافی قوی و چاق بوده، می‌گفتند و می‌خندیدند، مرد روحانی گفت: «خداوندا نمی فهمم؟!» خداوند پاسخ داد: «ساده است، فقط احتیاج به یک مهارت دارد، می بینی؟ اینها یاد گرفته اند که به یکدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم های طمع کار اتاق قبل تنها به خودشان فکر می‌کنند!»

یکدیگر را دوست داشته باشید، به همنوع خود مهربانی نمایید، همسایه خود را دوست بدارید، زیرا که هیچ کس به تنهایی وارد بهشت خدا نخواهد شد

نهمین پیشوای معصوم، تحت تربیت پدرش امام رضا علیه السلام و در دامن پرفضیلت بانویی پرهیزکار به نام سبیکه (خیزران) به شکوفایی شکوه‌مندی رسید و آماده پذیرش و انام بزرگ الهی گردید. این بانوی بزرگوار، اهل مصر یا مغرب بوده است.

دوران کودکی، نوجوانی و بخشی از ایام جوانی امام جواد علیه السلام در مدینه سپری گشت. امام نهم با وجود اختناق عباسیان و فشارهای سیاسی والی مدینه، بعد از شهادت پدر، در مسجد رسول اکرم (ص) بر فراز منبر قرار گرفت و چنین فرمود: «من فرزند علی الرضا، جواد الائمه، و آشنا به اسرار و ظاهر شمایم. خداوند تبارک و تعالی، علم اولین و آخرین را به ما داده است و اگر نبود مخالفت اهل باطل و دولت ضلالت، هر آینه بر زبان می آوردم مطالبی را که اولین و آخرین را شگفت زده کنم». در این هنگام، امام دست بر دهان مبارک نهاد و خود را مورد خطاب قرار داد و فرمود: «ای محمد! ساکت باش و لب فرو بند؛ همان طور که پدرانت (در بیان برخی حقایق) لب فرو بستند».

هنگامی که مأمون به هلاکت رسید و برادرش معتصم روی کار آمد. اطلاعاتی درباره ارتباط امام جواد علیه السلام با شیعیان و نیروهای انقلابی به دست آورد. نیز معجزات، کرامات و مقام علمی امام، وی را سخت در نگرانی فرو برد. از این رو، آن حضرت را از مدینه به بغداد فراخواند. امام این بار دریافت که این دعوت، عادی نیست. و در ورای آن، نقشه های خطرناکی نهفته است. به همین دلیل، هنگام عزیمت به بغداد، فرزندش امام هادی علیه السلام را به دوستان و اصحاب معرفی و جانشینی وی را به همه اعلام کرد. ایشان به محض رسیدن به بغداد، از سوی مأموران معتصم دستگیر و زندانی گردید و اجازه ندادند هیچ کس با حضرت ملاقات کند. پس از مدتی، معتصم درصدد توطئه علیه جان ایشان برآمد.

از دیدگاه امام جواد علیه السلام ، خدمت رسانی به مردم، در اثر نزول رحمت الهی بر انسان است و اگر فردی در این عرصه کوتاهی و سهل انگاری کند، ممکن است نعمت های الهی را از دست بدهد. به همین دلیل آن حضرت می فرمود: «نعمت خداوند بر کسی فراوان نازل نمی شود، مگر اینکه نیاز مردم به وی بیشتر می شود هر کس در رفع این نیازمندی های نکوشد و سختی های آن را تحمل نکند، نعمت الهی را در معرض نابودی قرار داده است».