مدفونین مشهور در حرم حضرت احمد بن موسی(شاه چراغ)
 
منبع : پایگاه شاه چراغ ,
میرزا ابوالقاسم سکوت
وی عارف مشهور قرن سیزدهم هجری است که از مشایخ سلوکی شیراز بود. وی پس از کسب علوم اولیه به قصد یافتن مرد کاملی به اصفهان رفت و در نائین بخدمت حاج عبدالوهاب نائینی رسید و به اشاره وی به ریاضیات شدید و مسافرت های مختلف پرداخت. دو سفر به مکه و مدینه مشرف شد. پس از وفات استادش مدت چهار سال دیوانه وار در کاشان و اصفهان بسر آورد و سپس به شیراز مراجعت نمود. در سال 1339 هجری در شیراز بدرود حیات گفت و بنا به وصیت او، وی را در پایین قبر حضرت احمد بن موسی دفن کردند.

فرهنگ شیرازی
وی از شعرا و خوش نویسان شیراز بود. مرحوم روحانی وصال برادر زاده وی در شرح حال او می نویسد: فرهنگ چهارمین فرزند میرزا شفیع وصال است نامش ابوالقاسم و متخلص به فرهنگ است در سال 1242 در شیراز بدنیا آمد و در آغاز جوانی علوم ادبی و فنون ریاضی را فرا گرفت و حتی علوم جفر و رمل را دست یافت وی زبان فرانسوی را به تشویق حکیم قاآنی تحصیل نمود و شاعری توانا بود.

ازجمله تالیفات او ترجمه کتاب بارع در علم نجوم بالغ بر ده هزار بیت می باشد. کتاب لغتی بنام: فرهنگ فرهنگ نیز تالیف کرد. رساله طب الیله و دیوان شعر از او باقی مانده است. وی در سال 1309 قمری بدرود حیات گفت و درحرم مطهر سید میر محمد علیه السلام دفن گردید.

وصال شیرازی
نام وی شفیع و مشهور به میرزا کوچک خان بود، خطی بسیار نیکو داشت. مرید سرسخت میرزا ابوالقاسم شیرازی ملقب به سکوت بود و در شعر و شاعری تسلط کامل داشت سبک او سبک منوچهری است قاآنی در حق او میگوید.

بعد از وصال نیابی چون من
صدبار اگر بکاوی ایران را
وی در طول زندگی آثار زیبایی به یادگار گذاشت که عبارتنداز:

- دیوان اشعار مشتمل بر پانزده هزار بیت

- مثنوی بزم وصال

- تکمیل مثنوی ناتمام فرهاد و شیرین وحشی

- ترجمه اطواق الذهب زمخشری

- صبح وصال

از آثار جالب او فرهاد و شیرین است و آنرا بزم وصال نام نهاده است و مراثی سالار شهیدان فراوانی دارد. فوت او در سال 1262 بود و در حرم شاه چراغ مدفون گردید. دیوان او بالغ بر سی هزار بیت می باشد.

کتابی در حکمت و کلام به نظم آورده کتاب دیگری در شرح گفتار فارابی درعلم موسیقی و شرحی درباره عروض و قوانین رساله ای هم در شرح احادیث قدسیه دارد.

در شیراز قبرستان فراوان بوده است. در کنار هم هر امام زاده گمنامی قبرستان بود که از همه مهمتر کنار آرامگاه شاه داعی الله بود که هنوز هم برجاست، اشخاص سرشناس و عالم و عارف را معمولاً در بقعه شریف شاه چراغ علیه السلام دفن می کردند که متاسفانه ما از آنها چندان خبری نداریم. بنابراین نه تنها این مکان از نظر امام زاده های محترم قداست دارد، بلکه اگر گوشه گوشه های آن مدفن بزرگانی است که هریک چراغ تابانی نور افزا برای عصر خود بود.

ای خاک اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه تست
سید ماجد بحرانی
ایشان درسال 973 ه. ق دیده به جهان گشود. درسال 1007 ه. ق درحالی که ازسنین خردسالی و پس از طی مراحل نوجوانی و جوانی با عرفان اسلامی آشنا شد و نیز به بصیرت دینی آراسته گردید به شیراز مهاجرت نمود. از شاگردان مشهور ایشان که آوازه ای بس بلند درعلم حدیث و فقاهت داشت مولانا ملا محسن فیض کاشانی است که در زمان خود علامه دهر گردید. این دانشمند بنام شیعی سرانجام پس از سالها مجاهدت و تدریس در علوم عقلی و نقلی سرانجام درشب بیست و یکم ماه رمضان سال 1028 ه. ق درسن 55 سالگی در شیراز وفات یافت و درحرم مطهر حضرت شاه چراغ علیه السلام مدفون گردید.

علی بن احمد شیرازی مشهور به سید علی خان
زادگاه ایشان درمدینه منوره بود و پس از مهاجرت و سفر هند به شیراز جهت تحصیل علوم دینی و ادبی پا گذاشت و پس از بهره بردن از محضر علمای بنام آن دوران با برجا گذاشتن شرحی ارزشمند از صحیفه سجادیه سرانجام به سال 1120 ه. ق در شیراز رحلت فرمود و در حرم حضرت شاه چراغ علیه السلام درجوار آرامگاه ابدی استادش سید ماجد بحرانی مدفون گردید.

حاج محمد حسین حسینی شیرازی
ایشان درسال 1175 ه. ق دیده به جهان گشود. وی عارف نامی و از بزرگان علم و ادب و عرفان شیراز، جنت طراز بود ایشان صاحب کتاب مشهور ریاض الشهاده می باشند و از دیگر آثار مشهور وی شرحی بر دیباچه مثنوی مولوی و کتاب مثنویات خمسه است. این عالم بزرگوار پس از سالها مجاهدت و سلوک الی الله و درپیش گرفتن طریق معرفت سرانجام به سال 1250 ه. ق درسن 75 سالگی بدرود حیات گفت. و درحرم حضرت شاه چراغ علیه السلام درجوار مرقد استادش ابوالقاسم سکوت مدفون گردید.

صادق خان زند
ایشان که یکی از رجال مهم دوران حکومت زندیه و برادر کریمخان زند مشهور به وکیل الرعایا بود به سال 1142 ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود و پس از سالها خدمت به مردم شهر علم و ادب شیراز به عنوان یاری صدیق درکمک به برادرش کریمخان زند که به واقع دوستدار خدمت صادقانه به همنوع خود بود با کارنامه ای درخشان سرانجام درسال 1197 ه. ق درسن 55 سالگی به دستور آقا محمدخان قاجار چشمشان را نابینا کردند و سپس به قتل رساندند و در حجره داخل ایوان آستان مقدس احمدی و محمدی علیهما السلام که دفتر نذورات فعلی می باشد دردیوار شمالی به خاک سپردند و هم اکنون سنگ مقبره آن مرحوم در ورودی موزه آستان مقدس نگهداری می شود.

جعفر خان زند
این شخص شریف و بزرگوار سال 1163 ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود. وی فرزند صادق خان و پدر لطفعلی خان زند بود که فرزند ایشان یعنی همان لطفعلی خان زند آخرین فرد رشید، مبارز و جوانمرد مردمان زندیه بود. جعفر خان زند پس از سالها خدمتگزاری به مردم شریف و نجیب شیراز و با داشتن همتی بلند در افزودن افتخارات این سرزمین ادب پرور سرانجام درسال 1203 ه. ق درسن 40 سالگی به دستور آقا محمدخان قاجار ابتدا مسموم و سپس به قتل رساندند، درحجره داخل ایوان آستان مقدس احمدی و محمدی علیهما السلام در محل فعلی دفتر نذورات در دیوار جنوبی به خاک سپردند و هم اکنون سنگ مقبره ایشان در ورودی موزه آستان مقدس نگهداری می شود.

وقار شیرازی
نام اصلی ایشان احمد و پسر ارشد وصال شیرازی بود. وی درسال 1232 ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود و درسنین جوانی به تحصیل علوم صرف و نحو، فقه و اصول، ادبیات و حکمت الهی پرداخت و درتمام این دانشها سرآمد عصر خود بود. وی همانند پدرش درتمامی هفت خط خوشنویسی استاد بود به ویژه درخط نسخ و ثلث و رقاع و شکسته را درنهایت مهارت می نوشت. سرانجام آن عالم فرزانه پس از سپری نمودن عمری پرخیر وبرکت درماه شوال سال 1298 ه. ق درسن 66 سالگی وفات نمود و درحرم حضرت شاه چراغ علیه السلام در جوار پدر بزرگوارش به خاک سپرده شد.

حکیم شیرازی
نام اصلی ایشان محمود و دومین فرزند وصال بود. وی درسال 1234 ه. ق در شیرازدیده به جهان گشود در ابتدا تخلص شعری خود را طوبی قرارداد. درسنین جوانی به تحصیل علوم، ادبیات و حکمت الهی پرداخت ولی بعداً تخلص خود را به علت اشتیاق فراوان به علم حکمت به حکیم تغییر داد. این دانشمند عالیقدر سرانجام به سال 1274 ه. ق در سن 40 سالگی دیده از جهان فرو بست و درپایین ضریح مطهر حضرت شاه چراغ علیه السلام مدفون گردید.

ابوالقاسم شیرازی
ایشان چهارمین فرزند وصال متخلص به فرهنگ بود. وی درسال 1242 ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود و چون مرحوم پدرش درنوشتن هفت خط استاد گردید علاوه بر دیوان اشعار تالیفات و تصنیفات دیگری از وی به یادگار مانده است شرح احوال و آثارش درکتب تذکره و در گلشن وصال نوشته آمده است. سرانجام وی به سال 1309 ه. ق در سن 67 سالگی وفات نمود و درجوار تربت مقدس حضرت سید میرمحمد علیه السلام مدفون گردید.

توحید شیرازی
نام اصلی ایشان اسماعیل پنجمین فرزند وصال شیرازی بود. وی درسال 1245 ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود و مانند پدر و برادرانش درگفتن انواع شعر تبحر بسزایی داشت ایشان هفت خط خوشنویسی به ویژه نسخ را بسیار خوب و نیکو می نوشت سرانجام آن شاعر توانای سرزمین کهن فارس به سال 1286 ه. ق درسن 41 سالگی چشم از جهان فروبست و درحرم حضرت شاه چراغ علیه السلام مدفون گردید.

عبدالوهاب یزدانی
ششمین فرزند وصال شیرازی درسال 1252 ه. ق درشیراز دیده به جهان گشود وی همانند پدر و برادرانش خطوط مختلف را استادانه می نگاشت ایشان دارای دیوان اشعار و تصانیف فراوانی بود شرح احوال و آثارش درکتب تذکره ثبت است. سرانجام این شاعر شهرعلم و ادب و استاد فرهیخته به سال 1328 ه. ق در سن 76 سالگی بدرود حیات گفت و در حرم حضرت سید میرمحمد علیه السلام درجوار آرامگاه برادرش فرهنگ به خاک سپرده شد.

میرزا حبیب الله شریفی
ایشان درسال 825 ه. ق دیده به چهان گشود. وی از واقفین مشهور آستان مقدس احمدی و محمدی (علیهما السلام ) بودند و با همت بلندی که داشتند بسیاری از رقبات شهرستان میمندرا که توسط بانو تاشی خاتون مادر شاه ابو اسحاق اینجو وقف بر آستان مبارک حضرت شاه چراغ علیه السلام  گردیده بود را پیگیری نموده و به نام آستان مقدس به ثبت رساندند. وی به سال 920 ه. ق درسن 95 سالگی وفات یافت. ایشان دربخش کفش کن آستان مقدس احمدی و محمدی علیهما السلام پایین ضریح حرم مطهر رو به ضلع شرقی مدفون هستند.

عسکرخان
ایشان که به سال 1255 ه. ق درشهرستان فیروز آباد دیده به جهان گشود، یکی از مشهورترین مدفونین درحرم مطهرحضرت شاه چراغ علیه السلام از کلانتران بسیار معروف و درعین حال شجاع و دیندار ایل عرب باصری بوده و درب مشهور به عسکر خانی را که ازجنس نقره می باشد و درب جنوبی حرم مطهر که از آن سمت به رواق جنوبی پایین پا وارد می شوند که محل دفن عسکر خان نیز دراین قسمت قراردارد را در برابرمال الاجاره موقوفه میج که از رقبات وقف شده برآستان مقدس احمدی و محمدی علیهما السلام است و در اجاره همین فرد بوده است ساخته و تقدیم آستان مقدس حضرت شاه چراغ علیه السلام نموده است. وی به سال 1330 ه. ق درسن 75 سالگی بدرود حیات گفت.

حضرت آیت الله سید محمد طاهری
آن عالم فرزانه و مجاهد ربانی به سال 1298 ه. ش در شیراز در خاندانی روحانی و متخلق به اخلاق اسلامی و اوصاف حمیده دیده به جهان گشودند. پدر بزرگوارشان حضرت آیت اله العظمی سید عبدالله شیرازی از عارفان نامی و روحانیون برجسته شیراز جنت طراز و علم پرور بود. آن عالم بزرگوار و عارف به حق پیوسته پس از تحصیل علوم حوزوی و تربیت نمودن شاگردان با کفایت و مستعد درحوزه علوم مختلف دینی درخشان ترین سالهای عمر شریف و حیات پر برکت خویش را که قریب به 55 سال بود در سمت امام جماعت حرم مطهرحضرت احمد بن موسی شاه چراغ علیه السلام سپری نمود که خود درخور ستایش و قدر نهادن بسیار است و درطول مدت این خدمت صادقانه و ارزشمند زائرین و مجاورین حرمین شریفین از برکات وجود پر برکت آن عزیز سفر کرده به دیار باقی بهره های فراوان بردند تا آنکه سرانجام روح پرفتوح آن انسان والا مقام به سوی ملکوت اعلا پر کشید و به سال 1388 ه. ش درسن 90 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کردند. آن جنت مکان خلد آشیان در رواق ضلع جنوب شرقی صحن آستان مقدس، ورودی مسجد جامع عتیق مدفون هستند.

حضرت آیت الله شیخ عبدالحسین حائری شیرازی
آن عالم مجاهد به سال 1250 ه. ش در خانواده ای با اصالت و سرشار ازمعنویت و عشق وعلاقه فراوان به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام در شهرکربلای معلی دیده به جهان گشود. پدر بزرگوار ایشان شیخ محمد طاهر حائری شیرازی و مادر گرامیشان بانویی مسلمان، پارسا و دین باور بود که دردوران منع حجاب رضا خانی نزدیک به 25 سال به نشانه اعتراض درخانه نشست. مرحوم آیت الله شیخ عبدالحسین حائری در دوران عمر شریف خویش همواره در فکر تذهیب نفس بود. آن مرحوم بسیار خوش خلق، متین و متوازن بود و همواره حرمت قرآن را مراعات میکرد و اشتیاق فراوانی به فرا گیری علوم فقهی و عرفان داشت. مرشد ایشان در تذهیب و عرفان شیخ محمد بهاری همدانی بود که در کربلا زمانی که ایشان نوجوانی 14 ساله بود تعلیمات ارزنده خویش را به وی ارزانی داشت. ایشان همواره به فکر رفع اختلاف و مصلحت اندیشی در امور مردم خطه فارس بودند. آن مرحوم کار بسیار ارزنده ای را در احیاء مکان های مذهبی شهر علم و ادب شیراز انجام داد. با این توضیح که مسجد امام خمینی نزدیک میدان شهدای فعلی را که همان مسجد سپهسالار سابق است مرمت و تجدید بنا نمود.سرانجام آن عارف ربانی و مجاهد نستوه پس از سالها زهد و عبادت و ترویج معارف واحکام شریعت اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله با برجای گذاشتن سنتهای حسنه واقدامات ارزنده قابل ستایش به سال 1329 ه. ش دعوت حق را لبیک گفت وجان به جان آفرین تسلیم نمود. ودر صحن بارگاه ملکوتی ملک پاسبان حرمین شریفین احمدی و محمدی علیهما السلام مشرف به ایوان آستان مقدس احمدی (علیه السلام) درضلع شمال غربی مدفون گردید.

از اوائل صدر اسلام ایرانیان توجه و علاقه ای به اهل بیت داشته اند ، در طول عمر آرزوی اکثر ایشان زیارت قبور ائمه اطهار بوده است ، مراسم سوگواری ایشان در هیچ کشور اسلام بعظمت مجالس ایرانیان برپا نمی گردید حتی آرزوی ایشان این بود که بعد از مرگ جسد ایشان در کنار مرقد ائمه اطهار دفن شود. خواجه نصیرالدین طوسی از اجله علمای شیعه است وصیت میکند که جسد مرا در پائین قبر امیرالمؤمنین دفن کنند و روی سنگ قبرم بنویسند: «کلبهم باسط دراعیه بالوصیه» (کهف، 18) بسیاری از ایرانیان وصیت داشتند که آرامگاه حضرات فرزندان حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام در شیراز پیدا شد آنها که وجهی برای حمل جنازه آنها در دسترس نبود اصرار ایشان براین بود که درجوار حرم این حضرات دفن شوند ، و بسیاری از آنها با ارادتی که مریدانشان به ایـشان داشتند ، ایـن عمل را بیان میکردند و مسلم قبور ایشان در این هزار سال پناهگاه اجسادی بزرگانی است که بسیار از آن ناشناخته مانده اند. ما در اینجا بذکر چند تن از بزرگانی که مدارکی برای دفن آنها در جوار این قبور داریم می پردازیم.

آیت الله شهید سید عبد الحسین دستغیب
ایشان دومین شهید محراب انقلاب اسلامی است مرقد وی در حرم مطهر سید میرمحمد بن موسی بن الکاظم می باشد که مورد توجه و زیارتگاه مردم شیراز است. وی ازخاندان اصیل و روحانی هشتصد ساله شیراز می باشد و با سی واسطه نسبت ایشان به حضرت سجاد علیه السلام می رسد.

تحصیلات مقدماتی را نزد اساتید مشهور آنزمان همچون ملا احمد دارابی و آیت الله میرزا علی اکبر ارسنجانی بپایان آورد و نزد اساتید بزرگ نجف اشرف مانند شیخ محمدکاظم شیرازی و ضیاء الدین عراقی و سید ابوالحسن اصفهانی بپایان آورد و به درجه اجتهاد نائل گردید.

وی مسجد جامع عتیق شیراز را که خرابه ای بیش نبود مرمت کرد و دراین کار مأمونین را بخدمت و حتی خود در این خدمات شرکت میکرد تا این بنا که سابقه هزارساله دارد دوباره آباد شد و وی تا مرز شهادت دراین مجلس نه تنها نماز جماعت داشت بلکه درتمام شبها به وعظ و اندرز مردم می پرداخت حتی زمانیکه از ناحیه طاغوت منبر رفتن او ممنوع بود بعد از نماز عشا روی برطرف مامونین می کرد و مطالبی آموزنده میفرمود. وی با پیروی انقلاب به امام جمعه شیراز منصوب شد وسپس به نمایندگی مجلس خبرگان ازطرف مردم شیراز منصوب گردید و در تصویب و تدوین قانون اسلامی جمهوری اسلامی و تصویب اصل ولایت فقیه نقش بسزایی داشت.

آثار حوزوی این شهید بزرگوار عبارتند از شرح و حاشیه برکفایه الاصول و مکاسب و وسائل شیخ انصاری و همچنین تقریرات درس مرحوم شیخ محمد کاظم شیرازی نزدیک صد کتاب در اصول و اخلاقیات و شرح حال ائمه از ایشان باقی مانده که اغلب بزبان خارجی نیز ترجمه شده از کتب مشهور ایشان که چاپ های مکرری دارد صلوه الخاشتعین و قلب سلیم – تعصب جاودان و استغاده است ؛ در روز جمعه 20آذر ماه 1360 هنگام عزیمت برای اقامه نماز جمعه بهمراه نوه خود شهید محمد تقی دستغیب و هشت نفر از یاران با وفا بشهادت رسید.

آیت الله شیخ جواد انصاری همدانی از اساتید عرفانی آن بزرگوار بوده که ایشان نیز از بهره گیران انوار آیت الله قاضی بودند.

آقای کریم محمود حقیقی که از یاران و ارادتمندان آن بزرگوار بود چنین گوید : خرداد سال 42 بود که آقای دستغیب سخنرانی های تند و شدید خود را برای طرفداری از امام خمینی شروع کرده بودند و در یک شب دردناک نیروی نظامی به منزل ایشان حمله کرد و شهید را باخود به تهران بردند. بنده آن شب خواب آرامی نداشتم و وحشتم از این بود که ایشان را اعدام کنند در ساعتی که خواب چشمانم را فرا گرفت در یک رؤیا دیدم پشت در منزل ایشان منبری نهاده وجمعیت زیادی آنها مجتمع بودند و واعظی خوش آواز مشغول خواندن اشعاری بود که بیش از آن در خاطرم مانده بود. چون وزن آن هم هم وزن اشعار مولوی بود آنرا در دیوان مثنوی یافتنم وقتی آنرا مطالعه کردم. دیدم عنیا همان اشعار آن گوینده است و نسبت به سلامت ایشان امیدوار شدم و دیری نپائید که با طلوع خورشید انقلاب این وعده عملی گردید و شهید دستغیب به آرزوی خود رسید این بود آن ابیات:

مصطفی را وعده داد الطاف حق
گر بمیری تو نمیرد این سبق
من کتاب و مفجرت را رافعم
بیش و کم کن راز قرآن با نعم
کس شائد فیس و کم کردن دراو
تو به از من حافظی دیگر مجو
رونقت را روز روز افزون کنم
نام تو بر زر و بر سکه زنم
منبر و محراب سازم بهر تو
در محبت قهر من شد قهر تو
من مناره پر کنم آفاق را
کور گردان دو چشم عاق را
 

باری این شهید بزرگوار در کمال عزت و رحمت جسد یاره یاره که همچون جدش را در حرم حضرت سید میر محمد دفن کردند و امروز زیارتگاه مردم ارادتمند و دلسوز انقلاب است.

حضرت آیت الله نجابت
این بزرگوار که از یاران جمعی آیت الله دستغیب بود سرنوشت چنان رقم زد که خوابگاه ابدی ایشان نیز در کنار هم باشد ، تولد این بزرگوار در سال 1296 هجری شمسی در خانواده ای کریم الاصل در شهر شیراز بود ، تحصیلات مقدماتی آن بزرگوار در مدرسه خان زیر نظر آیت الله العظمی سید عبدالله شیرازی بود و سپس برای ادامه تحصیلات به نجف اشرف مشرف شدند. بیش از یک دهه در نجف اشرف اقامت داشتند و به درجه اجتهاد نائل گردیدند. ایشان فقیهی صاحب نام هم در حوزه علمیه نجف و هم در شیراز مطرح بودند از اساتید حوزوی ایشان اقاضیاء عراقی ، سید عبدالهادی شیرازی ، سید ابوالحسن اصفهانی ، سید ابوالقاسم خوئی و آیت الله بروجردی بودند ، روزیکه جواز اجتهاد بایشان دادند سن آن بزرگوار 28 سال بود. عرفان را در نجف زیر نظر حضرت آیت الله قاضی بهره ور گردیند. فرمودند که روزی از آیت الله قاضی پرسیدم بعد از شما ما دست بدامن چه کسی زنیم. ایشان فرمودند فردی است درهمدان که وقتی بزیارت نجف آمده بود خواست با من ملاقاتی داشته باشد کسی با او همراه بود که من ملاقات او را طالب نبودم باو گفتم که نیاید او فردا به همدان رفت نه من او را دیده ام و نه او مرا. فعلاً هم اوست که می تواند دست ترا بگیرد. آیت الله نجابت میفرمود روز دوم رحلت قاضی من نجف ر ا ترک کردم و بهمدان رفتم و آیت الله شیخ جواد انصاری را پیدا کردم و ایشان تا مدتی اسکاف میکرد تا عاقبت با اصرار و دست بوسی من مرا بشاگردی پذیرفت ، روز بعد فرمود من چند سال قبل بزیارت نجف آمده بودم خیلی میل داشتم بخدمت آیت الله قاضی برسم در راه که میرفتم صدائی از درون قلبم برخاست که برگرد چند قدمی برگشتم دوباره عازم راه شدم بازهم صدا را از درون قلبم شنیدم و بازگشتم فردا هم چون عازم سفر بودم دیگر موفق بزیارت آن بزرگوار نشدم. آیت الله نجابت میفرمود حدود یکماه من در همدان درخدمت این بزرگوار بودم و بعد از یکماه فرمودند برو به درست ادامه بده.

این جانب کریم محمود حقیقی : از حضرت آیت الله انصاری پرسیدم از میان شاگردان جنابعالی که از همه برتر است ، فرمودند حساب شیح حسنعلی از حساب همه جداست و آقای آیت الله قاضی بعد از چند ماه که آقای نجابت بخدمتشان مشرف شده بودند در مجلس طلاب فرموده بود : شیح حسنعلی اعلی حرم است این بزرگوار نه تنها یک مجتهد بود بلکه عارفی که توانست در عمر با برکت خود بسیاری را تربیت کند. فقیهی بود که طلاب زیادی از معارف او بهره بردند ، مبارزه میدانی بود که بعد از انقلاب همه جا در خدمت فرمایشان امام خمینی بود ، طلاب ایشان نوعاً در ایام جنگ در جبهه بودند و اغلب بدرجه رفیع شهادت نائل شدند و من جمله فرزند ارشد ایشان بود ، مدرسه علمیه ایشان که بنام همین شهید است مرکز تدریس اصول فقه و مقدمات و درس خارج و بویژه در ایام محرم مرکز عزاداری حضرت ابا عبدالله بوده و هنوز هم دایر است همانطورکه یادآور گردید : آرامگاه ایشان در کنار آرامگاه آیت الله شهید دستغیب در حرم مطهر حضرت سید میرمحمد(ع) قراردارد و زیارتگاه خاص و عام است.

مجد الاشراف
متخلص به قدسی عارف و حکیم بزرگ سده سیزده و چهارده وی در سال 1243ه.ق در شیراز متولد گردید. پدرش عـــارف بزرگ سده سیزدهم بود، مـــادرش نیز از ســـادات شریفی حسینـــی بود مرحوم احمد تبریزی « وحیدالاولیاء » در رساله اوصاف المقربین که در احوال استاد خود یعنی مجدالاشراف تالیف کرده است برنامه هفتگی او را در ایام اقامت در مشهد مقدس از زبان او نقل می کند چنین می نگارد :

اشتغال اوقات خود را اینگونه قسمت کرده بود: ایام منعینه را بغیر از روزهای جمعه و دوشنبه به تحصیل علوم می پرداخت و آن دو روز را تعلیم خود به بعضی از بزرگان می نمود ، همیشه با ترک حیوانی صائم الدهر بود و در هر اربعین یک روز افطار می نمود شبها در کنار پنجره حرم مطهر رضوی به صلوات و ذکر و اوراد و احیای لیالی می پرداخت.

از آثارش: «تحفه الوجود»، در حکمت و عرفان؛ «تام الحکمة» که دیباچه‏ی «قوائم الانوار و طوالع الاسرار» پدرش، میرزا ابوالقاسم راز شیرازی، می‏باشد؛ «خلاصة الذهب»، تعریف سلسله‏ی ذهبیه رضویه؛ «قنوتیه»، فارسی و عربی؛ «تاریخ حیات قطب‏الدین شیرازی»؛ «مجلل الانوار» یا «کشکول سلسلة الذهب»؛ «مرآت الکاملین»؛ «وصیت نامه»؛ «دیوان» شعر.

رحـــلت او در سال 1331 قمری واقع گردید و مزار شــریفش در اطـــاقی ویـــژه در حــرم مطهراحمد بن موسی شاه چراغ علیه السلام قراردارد.

بسمل شیرازی
یکی از دانشمندان بزرگ شیراز بود. به نقل از تذکره دلگشا وی پس از فراگرفتن مقدمات در مدرسه حکیم شیراز به علوم معانی و بیان و فلسفه و ادبیات دست یافت و مدتها به فراگیری اشارات بوعلی سینا و اشعار ملاصدرا پرداخت ، هدایت در کتاب ریاض العارفین درباره او چنین مینگارد : همانا سالهاست که فاضلی باین جامعیت ظهور نکرده و گردون چنین نفس شریفی را پیدا نیاورده است.

بسمل در سال 1236 هجری در شیراز وفات کرد و او را در حرم سید میرمحمد بن موسی الکاظم دفن کردند.

داوری شیرازی
نامش میرزا محمد و پسر سوم میرزا شفیع وصال است. داوری در سال 1238 قمری در شیراز بدنیا آمد ولی در علوم ادبی و ریاضی و حکمت الهی و آداب سخنوری و خط و نقاشی سرآمد اقران بود. دکترحمیدی شیرازی در بحث ادبیات دوره قاجار می نگارد ، داوری گل سرسبد خاندان وصال است. با آنکه زود از دنیا رفت یک دنیا ذوق از خود بیادگار گذاشته ، سبک شعر او سبک منوچهری است.آثار:«دیوان» اشعار وی را در حدود پانزده هزار بیت دانسته‌اند. در بعضی منابع «رساله‌ای در عروض» و کتابی در «معانی و بدیع» و «فرهنگ» بزرگی به زبان ترکی به وی نسبت داده‌اند. از آثار چهره پردازی وی: چهار قطعه تصاویر آبرنگی از قیافه رجال برجسته دوره ناصری که در مرقعی با خطوط متنوع ترتیب یافته است؛ تصویر محمد شفیع وصال که بر روی تشکی نشسته است. از خطوط او: یک نسخه شش دفتر «مثنوی» مولانا، به قلم کتابت خفی عالی، با رقم «…واناالعبد…محمد المتخلص بداوری ابن‌المرحوم وصال…سنه 1267»؛ یک نسخه «لوایح» جامی، به قلم کتابت خفی خوش با رقم «….فی سنه 1276… و اناالعبد داوری بن وصال»؛ یک نسخه «چهار مقاله» نظامی عروض، به قلم کتابت خوش، با رقم «….حرره داوری بن وصال غفرله، سنه 1279»؛ یک نسخه «سحر حلال»؛ به قلم کتابت خوش با رقم: «….داوری بن وصال 1282»؛ چهار اثر دیگر وی در «احوال و آثار خوشنویسان» ذکر شده است.

وی در سال 1283 دار فانی را بدرود گفت و در حرم حضرت شاه چراغ علیه السلام مدفون گردید.