پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شاید یکی از بزرگترین گناهان و جرایم نابخشودنی در پیشگاه خداوند که بسیار هم از آن اکراه دارد، مسأله‌ی لواط و هم‌جنس بازی باشد. زشتی و تنفر خداوند از این عمل به قدریست که وقتی فرشتگان الهی برای عذاب قوم لوط نازل شدند، خداوند حتی شفاعت حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) را برای رفع عذاب از این قوم نپذیرفت و عذابی دردناک بر سرشان نازل کرد [1] و سرنوشت قوم لوط را برای عبرت‌گیری جهانیان، در قرآن جاوید، نقل کرده است.
ارتکاب این عمل زشت، بعلاوه‌ی اینکه در همه‌ی ادیان الهی ممنوع بوده و خشم خداوند را به دنبال دارد؛ باعث تولید و شیوع بیماری مُسری «ایدز»، که به عنوان یکی از بزرگترین تهدید کننده‌های سلامت بشر است نیز، می‌شود. امام صادق (علیه‌السلام)، در فلسفه تحریم این گناه بزرگ فرمودند: «لواط، نسل انسان را قطع می‌کند و فسادهای بسیاری دارد».[2]
با این همه ضرر موجود در این عمل زشت، جای این سؤال باقیست که چرا شخصی مثل حسینعلی‌نوری که ادعای پیامبری بهائیان را دارد، از گفتن حکم آن حیا می‌کند [3] و هیچ نصّی در منابع بهائی مبنی بر حرمت این عمل زشت نمی‌توان یافت! جالب‌تر آن که عباس‌افندی دومین رهبر بهائیان، مُهر تأیید بر خجالت پدر می‌کوبد و می‌گوید: «عدم ذکر در الواح الهی، نفس جواز است؛ زیرا منهی، از نصوص استنباط می‌شود».[4] و به این وسیله ارتکاب این عمل قبیح، برای بهائیان جائز می‌گردد.
اما در فلسفه‌ی جواز هم‌جنس گرایی در بهائیت، شاید اینگونه بتوان تفسیر کرد که استراتژی این فرقه، حلّیت، هرآنچه در سایر ادیان حرام و قبیح شمرده شده، برای جذب حداکثری، حتی مفسدین و بی‌بند و بارها به فرقه‌ی باطل بهائیت است.

پی‌نوشت:

[1]. بهاءالدین خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، تهران: ناهید، 1377 ش، ص 1941.
[2]. محمدبن الحسن الحر العاملی، وسائل‌الشیعه، نرم افزار گنجینه روایات، ج 20، ص 333.
[3]. حسینعلی‌نوری، اقدس، بمبئی: مطبعه ناصری، 1314 ق، ص 105-104؛ ملحقاتی بر اقدس، لانگنهاین آلمان: لجنه نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، چ 1، 137 بدیع، ص 134 (بند 107).
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 2، ص 42.