حوزه علمیه خواهران استان فارس

تروریست های تکفیری بار دیگر شماری از مردم عراق را به خاک و خون کشیدند
تیر 19ام, 1395

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، تروریست ها این بار مرقد سید محمد فرزند امام هادی علیه السلام در شهر بلد از توابع سامراء را هدف قرار دادند که 36 تن کشته و 65 تن زخمی شدند.

ابتدا دو عامل انتحاری پس از درگیری با نیروهای امنیتی در اطراف مرقد خود را منفجر کردند و لحظاتی بعد سومین انتحاری نیز خود را منفجر کرد.

دو تروریست دیگر هم در درگیری با نیروهای امنیتی به هلاکت رسیدند.

دکتر عدنان ابراهیم از مبلّغان مشهور اهل سنت :

????من از جاهلان و فريب خوردگاڼ نیستم کہ عقلم راكنار بگذارم و حضرت فاطمہ س دختر محمد ص را با عائشہ دختر ابوبكر قیاس کنم????

این کلیپ را حتما ببینید

ادرس كانال تلگرام سيد محد يزداني كارشناس شيعه

https://telegram.me/smyazdani/1899

لينك عضويت در كانال تلگرام سيد محمد يزداني كارشناس پاسخ به شبهات

https://telegram.me/smyazdani/1893

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کتاب‌های بهائیان مَملو از احکامی است که آشنایی با آن‌ها، به شناخت هرچه بیشتر این فرقه‌ی انحرافی کمک خواهد کرد و غیر الهی بودن این فرقه بیشتر آشکار می‌شود. در ذیل به برخی از این احکام اشاره می‌کنیم:
برای نمونه چند مورد از احکام صادر شده توسط علی‌محمد شیرازی، رهبر فرقه‌ی بابیت، را بیان می‌کنیم: اول: استعمال دارو برای مریض حرام است.[1] دوم: در آئین باب، درس خواندن و درس دادن هر رشته‌ی علمی حرام است، مگر آن‌چه خود باب نوشته باشد یا در ترویج امر بابیت بنویسند.[2] سوم: اگر زنی از غیر همسر خود باردار شود، اشکال ندارد.[3] چهارم: علی‌محمد شیرازی دستور داد، هرگاه کسی از پیروان او به سلطنت رسید، احدی را غیر از پیروانش بر زمین باقی نگذارد.[4] پنجم: هر فردی باید حداکثر هر دوازده یا چهارده روز یک‌بار، کل موهای بدن را بتراشد و تمام بدن را با حنا رنگ کند.[5] ششم: سوار گاو نشوند و شیر خر نخورند.[6] هفتم: کودکان را روی صندلی، کرسی یا تخت بنشانید که از عمرشان حساب نشود.[7] هشتم: هر شخص بابی حق ندارد بیش از نوزده جلد کتاب داشته باشد و اگر تخلف کند، یک مثقال طلا باید جریمه بدهد.[8]
اما اینک به برخی از احکام صادره توسط میرزا حسینعلی‌نوری، رهبر بهائیان، می‌پردازیم:

لطفا ادامه مطلب رو در صفحه بعد مطالعه بفرماييد

صفحات: 1· 2

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شاید یکی از بزرگترین گناهان و جرایم نابخشودنی در پیشگاه خداوند که بسیار هم از آن اکراه دارد، مسأله‌ی لواط و هم‌جنس بازی باشد. زشتی و تنفر خداوند از این عمل به قدریست که وقتی فرشتگان الهی برای عذاب قوم لوط نازل شدند، خداوند حتی شفاعت حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) را برای رفع عذاب از این قوم نپذیرفت و عذابی دردناک بر سرشان نازل کرد [1] و سرنوشت قوم لوط را برای عبرت‌گیری جهانیان، در قرآن جاوید، نقل کرده است.
ارتکاب این عمل زشت، بعلاوه‌ی اینکه در همه‌ی ادیان الهی ممنوع بوده و خشم خداوند را به دنبال دارد؛ باعث تولید و شیوع بیماری مُسری «ایدز»، که به عنوان یکی از بزرگترین تهدید کننده‌های سلامت بشر است نیز، می‌شود. امام صادق (علیه‌السلام)، در فلسفه تحریم این گناه بزرگ فرمودند: «لواط، نسل انسان را قطع می‌کند و فسادهای بسیاری دارد».[2]
با این همه ضرر موجود در این عمل زشت، جای این سؤال باقیست که چرا شخصی مثل حسینعلی‌نوری که ادعای پیامبری بهائیان را دارد، از گفتن حکم آن حیا می‌کند [3] و هیچ نصّی در منابع بهائی مبنی بر حرمت این عمل زشت نمی‌توان یافت! جالب‌تر آن که عباس‌افندی دومین رهبر بهائیان، مُهر تأیید بر خجالت پدر می‌کوبد و می‌گوید: «عدم ذکر در الواح الهی، نفس جواز است؛ زیرا منهی، از نصوص استنباط می‌شود».[4] و به این وسیله ارتکاب این عمل قبیح، برای بهائیان جائز می‌گردد.
اما در فلسفه‌ی جواز هم‌جنس گرایی در بهائیت، شاید اینگونه بتوان تفسیر کرد که استراتژی این فرقه، حلّیت، هرآنچه در سایر ادیان حرام و قبیح شمرده شده، برای جذب حداکثری، حتی مفسدین و بی‌بند و بارها به فرقه‌ی باطل بهائیت است.

پی‌نوشت:

[1]. بهاءالدین خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، تهران: ناهید، 1377 ش، ص 1941.
[2]. محمدبن الحسن الحر العاملی، وسائل‌الشیعه، نرم افزار گنجینه روایات، ج 20، ص 333.
[3]. حسینعلی‌نوری، اقدس، بمبئی: مطبعه ناصری، 1314 ق، ص 105-104؛ ملحقاتی بر اقدس، لانگنهاین آلمان: لجنه نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، چ 1، 137 بدیع، ص 134 (بند 107).
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 2، ص 42.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان برای گسترش هجمه‌ی تبلیغات خود و تاثیر بر افکار عمومی، با بهره‌گیری از قدرت رسانه‌های الکترونیکی در صحنه اینترنت و ماهواره، حضور پررنگی یافته‌اند. مانور تبلیغی بهائیان در سایت‌ها و وبلاگ‌هایشان بیشتر برای این است که تعالیم بهائی را به عنوان اصولی همگام با نیازهای جوامع امروزی جلوه دهند.
1- تبلیغ و بزرگنمایی تعالیم بهائیت[1]: در هر آئین و مسلکی، تبیین احکام و یا به عبارتی بایدها و نبایدهای شرعی، که با زندگی روزمره انسان‌ها چه در جنبه فردی و چه اجتماعی گره خورده است، ضروری به نظر می‌رسد. ولی در بیشتر سایت‌های بهائیان، مطلبی از احکام گفته نشده است. آن‌ها بیشتر به دنبال پررنگ کردن تعالیم این آئین به عنوان اصول اعتقادی خود هستند. این امر نشان می‌دهد که این فرقه، هیچ تقیّدی نسبت به احکام شرعی آئین خود ندارد و از این راه در پی سرپوش گذاشتن بر مطالب سستی هستند که رهبرشان به اسم احکام، برای بهائیان بیان کرده است. این‌ها از این طریق می‌خواهند آئین ساختگی خود را تجدّدطلب و همگام با زمان جلوه دهند. بهائیان نه تنها احکام را به حاشیه رانده‌اند، حتی عقائدی را که در تمام ادیان مورد تأکید قرار گرفته (مانند: معاد و قیامت) مورد بی‌تفاوتی قرار داده‌اند.
2- معرفی شخصیت‌ها: در سایت‌های بهائی مانند نوشته‌هایشان، برای بزرگ جلوه دادن رهبرشان سعی کرده‌اند حوادث زندگی و اشتباهات آن‌ها را به گونه‌ای جلوه دهند که خواری‌شان عزت شود و گناهشان، ثواب.
3- اخبار: بیشتر اخبار سایت‌های بهائی به دنبال جوّسازی برای تخریب و متهم کردن جمهوری اسلامی ایران هستند. خبرهایی که در سایت‌های بهائی منتشر می‌شود، از همدستی آنان با دشمنان ایران حکایت دارد. بهائیان که بر اساس دستورهای رهبرشان حق دخالت در امور حکومت‌ها را ندارند و نباید برخلاف قوانین کشوری عمل کنند[2]، نوک پیکان تبلیغاتشان، جمهوری اسلامی ایران را هدف قرار داده و بلندگوی تبلیغاتی دشمنان این مرز و بوم شده‌اند. اینان با جوّسازی، به دنبال متهم کردن ایران به نقض حقوق بشرند و آب به آسیاب بدخواهان این مرز و بوم می‌ریزند.
مگر سوء استفاده از چهره‌های مخالف نظام اسلامی ایران، برای ایجاد تنش، دخالت در امور یک کشور نیست؟ نوشتن و انتشار مقالات برای مقابله با اسلام و چهره‌های ضد اسلام، از جمله فعالیت‌های سایت‌های بهائی است.
4- عضوگیری: در سایت‌های بهائی با ثبت‌نام از افراد سعی در جذب عضو و تحت پوشش قرار دادن اعضاء دارند. پیشنهاد ارسال خدمات با گرفتن آدرس به وسیله ایمیل از این موارد است.
5- اطفال و نوجوانان: بخش‌های ویژه‌ای برای تأثیرگذاری بر اذهان کودکان و نوجوانان طراحی شده که در آن از موسیقی و سرود بهره برده‌اند. تصاویر، سرودها، کتابخانه، نظرسنجی و پیام‌های بیت العدل بهائیان از دیگر مطالب این سایت‌هاست.

پی‌نوشت:

[1]. تعالیم بهائی در واقع شعارهایی است غیر از عقاید، که بهائیان این تعالیم را جزء اصول دیانت ساختگی خود می‌دانند.
[2]. اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: موسسه‌ی ملی مطبوعات امری، بی‌تا، ص 463

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان برای جذب مردم و مخصوصاً جوانان، از هر وسیله‌ای بهره می‌گیرند، حتی اگر مخالف موازین اخلاقی و شرعی باشد. جذاب کردن مجالس و ضیافت‌هایی که دارند، از چند راه صورت می‌گیرد که در این مقاله به یکی از آن‌ها می‌پردازیم:
استفاده از موسیقی یکی از مهم‌ترین شیوه‌های جذب بهائیان است. علی رغم منعی که در شریعت‌های الهی در مورد موسیقی مبتذل شده است، رهبران بهائی برای جذب مردم به آئین بهائی، در مجالس و ضیافت‌های خود از موسیقی استفاده می‌کنند و این بدان جهت است که حسینعلی نوری، مؤسس بهائیت، فتوا به حلال بودن موسیقی می‌دهد و می‌گوید: «صدای خوب و نغمات، یعنی الحان موسیقی، بر شما حلال است».[1]
استفاده از موسیقی در مجالسِ به اصطلاح روحانی بهائی، برای تلقین مطالب است. انسانی که در مقابل آوازها و نغمه‌های موسیقیایی تند قرار می‌گیرد، احساسات او بر قوه‌ی عاقله‌اش چیره گشته و با کم شدن قدرت تحلیلِ وارداتِ ذهنی، القای مطالب در او آسان‌تر می‌شود. عبدالبهاء می‌گوید: «هنر موسیقی، آسمانی و مؤثر است، موسیقی مائده‌ی روح و جان است، با نیروی سِحرآمیز موسیقی، روح انسان تعالی می‌یابد. موسیقی هیجان و تأثیر شدیدی در قلوب اطفال ایجاد می‌کند».[2]
محافل بهائی با برپا کردن مجالس مختلط و استفاده از موسیقی، در پی ایجاد محیطی جذاب برای جوانان و هوس‌بازان هستند. از این راه افراد بیشتری را جذب کرده و دشمنی خود را با مظاهر اسلامی آشکارتر می‌کنند.

پی‌نوشت:

[1]. عبدالحمید اشراق خاوری، تقریرات درباره کتاب اقدس، آلمان: موسسه‌ی نشر آثار امری، 154 بدیع، ص 140.
[2]. ویلیام هاچر، دیانت بهائی، ترجمه سمندری، بی‌جا: موسسه‌ی معارف بهائی، بی‌تا، ص239.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان برای جذب مردم، خصوصاً جوانان از هر وسیله‌ای بهره می‌گیرند، حتی اگر مخالف موازین اخلاقی و شرعی باشد. جذاب کردن مجالس و ضیافت‌هایی که دارند از چند راه صورت می‌گیرد. یکی از آن شیوه‌ها، استفاده از موسیقی‌های مبتذل است که قبلا به آن پرداختیم.[1] در این مقاله به یکی دیگر از آن‌ موارد می‌پردازیم:
استفاده ابزاری از زنان یکی از دیگر شیوه‌های جذب بهائیان است. خداوند متعال لطف‌هایی در وجود زنان به ودیعه گذاشته است. اسلام معتقد است که گوهر زنان در صدف حجاب ارزشمند است و حضور این جنس از بشر را به واسطه‌ی لطافت روحش، در خط مقدم مسائل اجتماعی مناسب نمی‌داند. بر خلاف این مطلب، در نزد بهائیان هدف وسیله را توجیه می‌کند. آنان حجاب را از زن گرفته و در احکام و آئین‌شان نیز حجاب نفی شده است، حتی برای ترویج آئین خود، با سوء استفاده از زنان، به عنوان ابزاری برای جذب و تبلیغ[2] گوهرِ وجودیِ زنان را به جمال ظاهریش فروختند.
عباس افندی که پیش‌گامِ امر تبلیغ بهائیت بود، در مورد استفاده از زنان در تبلیغ بهائیت می‌نویسد: «اگر اماءالرحمن اتحاد و یگانگی حاصل نمایند و به محبت آمیزش سن کنند و از یکدیگر ستایش نمایند و به خدمت پردازند و تبلیغ نمایند، در اندک زمانی انتشار عجیبی حاصل گردد».[3]
استفاده از طنین صدای زنان برای رونق بخشیدن ضیافت‌ها و مجالس ماهیانه‌ی بهائی، کمترین استفاده‌ای است که از جنس زن در تبلیغ این آئین می‌شود. «ای امة الله تا توانی در ستایش و نیایش حضرت مقصود، قصائد محامد و نعوت انشاء نما، تا با آهنگ بدیع در محافل عظیم ترتیل گردد».[4]
برای رهبران بهائی، وجود زنان در تبلیغ این دیانت ساختگی آن قدر اهمیت دارد که از آنان می‌خواهند همه‌ی وقت خود را صرف تبلیغ کنند: «ای امة الله جمیع اوقات را صرف تبلیغ کن». [5]

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: استفاده از موسیقی برای جذب جوانان به بهائیت
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به: مسلخ عشق، ص 41-43؛ سایه شوم، مهناز رئوفی، ص 60-69.
[3]. عبدالبهاء، مکاتیب، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ج 6، ص 69.
[4]. همان.
[5]. همان، ص 104.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فطرت انسان اقتضا می‌کند مدعی نبوت ادله‌ای، مانند معجزه، برای اثبات مدعای خود بیاورد تا مردم تسلیم دعوت او شوند. لذا از آن‌جا که میرزا حسینعلی نوری معجزه‌ای نداشته، بهائیان برای رفع این چالش بزرگ، معجزه را بی‌اعتبار و حتی مخالف عقل می‌دانند.[1]
آن‌ها برای توجیه کلام خود در معتبر نبودن معجزه، مطالبی را بیان کرده‌اند از جمله اینکه: معجزه دلیل بر حقانیت انبیاء نیست،[2] و یا اینکه معجزه دلیل و حجت برای حاضرین است،[3] که قبلاً به آن‌ها پرداخته شد. توجیه دیگر بهائیان این است که آن‌ها می‌گویند پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) برای اثبات رسالت خود از معجزه استفاده نکرده است.
ابوالفضل گلپایگانی برای زیر سؤال بردن لزوم معجزه می‌گوید: حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله و سلم) برای اثبات رسالت خود به معجزه احتجاج نکرده است: «اگر نفسی در جمیع قرآن تفحص نماید، موضعی را نتواند یافت که حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله و سلم) برای اثبات رسالت خود به معجزات احتجاج فرموده باشد».[4]
در پاسخ باید گفت:
اولاً: به نظر می‌رسد نویسنده‌ی بهائی فراموش کرده و یا نمی‌داند؛ قرآن بزرگ‌ترین معجزه و معجزه جاویدان نبی مکرم اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) است. قرآن در چند آیه مخالفان را به مقابله با آن فرا خوانده و جاودانگی آن را اعلام داشته است. خداوند متعال کسانی را که درباره‌ی قرآن تردید دارند به آوردن یک سوره مانند آن فرا می‌خواند:
«وَ إِن کُنتُمْ فىِ رَیْبٍ مِّمَّا نَزَّلْنَا عَلىَ‏ عَبْدِنَا فَأْتُواْ بِسُورَةٍ مِّن مِّثْلِهِ وَ ادْعُواْ شُهَدَاءَکُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ؛ [بقره/23] و اگر درباره‌ی آن‌چه بر بنده‌ی خود، پیامبر، نازل کرده‌ایم شک و تردید دارید، (لا اقل) یک سوره همانند آن بیاورید و گواهان خود را -غیر خدا- برای این کار، فراخوانید اگر راست می‌گوئید».
در آیه‌ای دیگر جن و انس را به هماوردی قرآن دعوت می‌کند تا بر همگان ثابت شود کتاب مسلمانان معجزه‌ی جاویدی است که تا روز قیامت هیچ کس را یارای مقابله با آن نیست:
« قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا؛ [اسراء/88] اگر انسان ها و جن ها اتفاق کنند که همانند این قرآن را بیاورند، همانند آن را نخواهند آورد؛ هر چند یکدیگر را (در این کار) کمک کنند».
ولی با وجود این دلیل‌های واضح بر بزرگ‌ترین معجزه‌ی نبی مکرم اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم)، نویسنده‌ی بهائی می‌گوید: در قرآن معجزه‌ای برای رسول خدا بیان نشده است.
ثانیاً: هر چند معجزه‌ی جاویدان پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) قرآن مجید است، اما معجزه‌های ایشان منحصر در قرآن نمی‌شود و در این کتاب شریف معجزه‌های دیگری برای نبی مکرم اسلام بیان شده است؛[5] مانند: انشقاق قمر، معراج نبی مکرم اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم)، مباهله‌ی پیامبر با اهل کتاب، خبرهای غیبی نبی مکرم اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) و چندین مورد دیگر.

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه از دیدگاه بهائیان
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه در بهائیت، دلیل بر حقانیت انبیاء نیست!
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه در بهائیت، دلیل و حجت برای حاضرین است!
[4]. ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، ازبکستان: بی‌نا، بی‌تا، ص 80.
[5]. برای اطلاع بیشتر از آیاتی که دلالت بر معجزه‌ای دیگر از نبی مکرم اسلام دارند رجوع کنید به: آیت الله جعفر سبحانی، الالهیات، بی‌جا: موسسه‌ی الفجر، 1410 ق، ج 2، ص 428-421.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ میرزا ابوالفضل گلپایگانی، مبلغ برجسته‌ی بهائی و صاحب کتاب فرائد، در اثبات آئین خویش چنین استدلال می‌کند: «… اگر نفسی مدعی مقام شارعیت شود و شریعتی تشریع نماید و آن را به خداوند تبارک و تعالی نسبت دهد و آن شریعت نافذ گردد و در عالم باقی ماند، این نفوذ و بقا برهان حقیقت آن باشد، چنان‌که بالعکس زهوق و عدم نفوذ دلالت بر بطلان دعوت زائله‌ی غیر باقیه نماید، خاصه اگر نفوذ و بقای کلمه‌ی حق چنان‌که عادة الله در ارسال رسل و تشریع شرایع به آن جاری شده است، به علوم و معارف کسبیه و یا به عصبیت و معاونت قومیه و یا به مکنت و ثروت ظاهریه و یا به تسلط و عزت دنیویه متعلق و مربوط نباشد…». [1]
چگونه می‌شود این استدلال را پذیرفت؟ کدام عقل سلیمی می‌تواند این را بپذیرد.
حتی حسینعلی نوری هم مخالف این استدلال است و در دفاع از علی‌محمد شیرازی می‌گوید: «نفسی[2] از اهل سنت و جماعت در جهتی از جهات ادعای قائمیت نموده، الی حین قریب صد هزار نفر اطاعتش نمودند و به خدمتش قیام کردند، قائم حقیقی[3] به نور الهی در ایران قیام بر امر فرمود، شهیدش نمودند و بر اطفاء نورش همت گماشتند.»[4] او با این سخن خواسته به نوعی حقانیت علی محمد شیرازی و باطل بودن غلام احمد قادیانی را ثابت کند و همچنین مردم را از رهروی باطل توبیخ کند.
حال اگر بهائیان بخواهند همچون پیامبر خودشان، سخن گلپایگانی و دلیل تقریر را رد کنند، پس چگونه می‌توانند آئین خود را اثبات نمایند؟ چراکه تاریخ گواهی می‌دهد که همیشه پیروان باطل بسیار بیشتر از پیروان حق بوده‌اند و اگر بخواهند به سخن حسینعلی نوری تمسک کنند، چگونه می‌توانند باطل را رد کنند؟ در این‌صورت که همه حقند و به راه حق می‌روند. اتفاقاً بر این اساس باطل همیشه حق‌تر از حق می‌شود و بیشتر پیامبران الهی باطل…!

پی‌نوشت:
[1]. ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، ص61.
[2]. غلام احمد قادیانی است که در هندوستان ادعای مهدویت کرد.
[3]. علی محمد شیرازی.
[4]. حسینعلی نوری، اشراقات، ص 164.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فطرت انسان اقتضا می‌کند مدعی نبوت ادله‌ای مانند معجزه، برای اثبات مدعای خود بیاورد تا مردم تسلیم دعوت او شوند. لذا از آن‌جا که میرزا حسینعلی نوری معجزه‌ای نداشته، بهائیان برای رفع این چالش بزرگ، معجزه را بی‌اعتبار و حتی مخالف عقل می‌دانند.[1]
آن‌ها برای توجیه کلام خود در معتبر نبودن معجزه مطالبی را بیان کرده‌اند از جمله اینکه: معجزه دلیل بر حقانیت انبیاء نیست،[2] و یا اینکه معجزه دلیل و حجت برای حاضرین است [3] و نیز می‌گویند: پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) برای اثبات رسالت خود از معجزه استفاده نکرده است [4] که قبلاً به آن‌ها پرداخته شد. توجیه دیگری را ابوالفضل گلپایگانی با استناد به چند آیه قرآن،[5] آورده و می‌گوید: در قرآن دلیل معجزه ردّ شده است.
«در مواضع کثیر دلیلیت معجزه را ردّ فرموده و در هر موضع که از آن حضرت معجزه‌ای می‌طلبیدند… می‌گفتند ایشان را به کفایت کتاب و کافی نبودن معجزات و مهلک بودن خوارق عادات اسکات نموده».[6]
او برای اثبات سخن خود به این آیه‌، استناد می‌کند: «وَ ما مَنَعَنا أَنْ نُرْسِلَ بِالْآياتِ إِلاَّ أَنْ کَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ وَ آتَيْنا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُوا بِها وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلاَّ تَخْويفاً؛ [اسراء/59] باز نداشت ما را از فرستادن معجزات إلا به سبب این که پیشینیان تکذیب کردند آن را چنان که ناقه را به ثمود آشکار کردیم و به او ظلم کردند و ما نمی‌فرستیم معجزات را إلّا برای تخویف و انذار.»
وی نتیجه می‌گیرد که بر اساس آیه قرآن، چون معجزه مورد تکذیب واقع می‌شود حجت ندارد.
در پاسخ باید گفت: در این آیه، درخواست انسان‌های بهانه جویی رد شده است که ایمان نمی‌آورند، اما برای به ستوه آوردن رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلم) و عاجز کردن خداوند متعال تقاضای معجزه می‌کنند، لذا در پاسخ آن‌ها می‌فرماید: «وَ ما مَنَعَنا أَنْ نُرْسِلَ بِالْآياتِ إِلاَّ أَنْ کَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ؛[اسراء/59] هیچ چیز مانع نبود که این معجزات را بفرستیم جز این که پیشینیان آن را تکذیب کردند».
در واقع این آیه بیان می‌کند معجزاتی که دلیل صدق پیامبر است به قدر کافی فرستاده شده، ولی معجزات پیشنهادی شما چیزی نیست که با آن موافقت شود، چرا که پس از مشاهده، باز هم ایمان نخواهید آورد. اگر سؤال شود به چه دلیل؟ در پاسخ گفته می‌شود چرا که امت‌های گذشته نیز شرایط مشابه شما داشتند و با چنین پیشنهادهایی بهانه‌جویی کردند و ایمان نیاوردند.
سپس قرآن برای اینکه سبب عدم فرستادن معجزات دیگر، کاملاً روشن شود به جریان ناقه ثمود اشاره می‌کند و می‌فرماید: با این که خودشان درخواست این معجزه را کرده بودند، ایمان نیاوردند و بر آن ناقه ستم کردند و او را به قتل رساندند.[7]
«آتَيْنا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً؛[اسراء/59] ما به ثمود ناقه دادیم که روشن‌گر بود.»
و در پایان آیه، خداوند هدف از معجزه را بیان داشته و می‌فرماید: « وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلاَّ تَخْويفاً؛[اسراء/59] ما آیات و معجزات را جز برای تخویف مردم و اتمام حجت نمی‌فرستیم.»
یعنی هدف از معجزه، اتمام حجت بر کافران است نه تسلیم پیامبر در مقابل بهانه‌جویی‌ها.
حاصل آنکه: این دسته از آیات بیان‌گر لجاجت و سرسختی عده‌ای در مقابل آیات الهی است نه زیر سؤال بردن حجیت معجزه. اگر آیات دلیلیت معجزه را رد کرده بود با انکار یک قوم نباید برای اقوام بعد، معجزه‌ای ظاهر می‌شد، در حالی که تمام پیامبران با وجود تکذیب برخی از افراد، باز معجزات زیادی آورده‌اند و به انکار لجوجان اعتنایی نکرده‌اند. پس این آیات در پی رد دلیلیت و حجیت معجزه نیست، وگرنه آوردن معجزه برای اقوام بعدی که احتمال تکذیب معجزه از سوی آنان وجود دارد، کار عبثی خواهد بود و خداوند کار عبث انجام نمی‌دهد. در نتیجه ظاهر شدن معجزه توسط پیامبران دلیل بر حجیت معجزه است.
از سوی دیگر همیشه در برابر دعوت پیامبران گروهی متعصب و لجوج به بهانه‌جوئی و کارشکنی برخاسته‌اند و گروهی پاک‌دل ایمان آورده‌اند، چنان که تمامی ساحران با دیدن معجزه حضرت موسی به سجده افتادند و گفتند: «ما به پروردگار هارون و موسی ایمان آورده‌ایم».[8] دلیل ایمان آوردن ساحران آن بود که دریافتند کار موسی (اژدها شدن عصا)، سحر و جادو نیست بلکه معجزه‌ای الهی است و به همین دلیل در مقابل تهدیدهای فرعون که می‌گفت: «دست و پاهایتان را قطع می‌کنم و شما را از تنه نخل‌ها به دار می‌آویزیم تا بدانید مجازات کدام یک از ما دردناک‌تر و پایدارتر است»[9] ترسی به دل راه ندادند و با اعتقاد راسخ و اطمینان قلب گفتند: «قالُوا لَنْ نُؤْثِرَکَ عَلي‏ ما جاءَنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الَّذي فَطَرَنا فَاقْضِ ما أَنْتَ قاضٍ إِنَّما تَقْضي‏ هذِهِ الْحَياةَ الدُّنْيا؛[طه/72] سوگند به آن کسی که ما را آفریده، هرگز تو را بر دلایل روشنی که بر ما آمده، مقدم نخواهیم داشت، هر حکمی می‌خواهی بکن؛ تو تنها در این زندگی دنیا می‌توانی حکم بکنی».

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه از دیدگاه بهائیان
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه در بهائیت، دلیل بر حقانیت انبیاء نیست!
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه در بهائیت، دلیل و حجت برای حاضرین است!
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: شبهه‌ی بهائیان در خصوص معجزات پیامبر (ص)
[5]. سوره‌ی مبارکه‌ی انعام، آیه‌ی 109؛ سوره‌ی مبارکه‌ی اسراء، آیه‌ی 59.
[6]. ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، ازبکستان: بی‌نا، بی‌تا، ص 80.
[7]. ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1374ش، ج 12، ص 170.
[8]. سوره‌ی مبارکه‌ی طه، آیه‌ی70.
[9]. همان/71.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که مبلّغان بهائی برای حقانیت به اصطلاح پیامبران خود می‌آورند، این است که محال است شخصی ادعای باطلی را به خداوند نسبت دهد و خداوند با او مقابله نکند. در همین راستا برای محکم جلوه دادن کلام خود، به آیاتی از قرآن کریم استدلال می‌کنند که در آن خداوند خطاب به پیامبر فرمود، اگر قول باطلی را به ما نسبت می‌داد، او را عذاب می‌کردیم.
«وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ فَمَا مِنكُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ [سوره‌ی الحاقه/ 47-44]؛ و اگر او برخی از گفتارها را به ناحق به ما می‌بست؛ ما او را با قدرت می‌گرفتیم؛ سپس رگ قلبش را قطع می‌کردیم؛ و هیچ کس از شما نمی‌توانست از (مجازات) او مانع شود».
گلپایگانی، از مبلّغان معروف بهائی، در ذیل این آیه می‌گوید: «این آیه صریح در این است که هرگز خداوند تبارک و تعالی اجازه نخواهد داد، نفسی را که کلامی کذب به او نسبت دهد و کتابی را که خود تصنیف نموده باشد، نام او را وحی آسمانی نهد و آیات الهی خواند».[1] اما چند اشکال به برداشت بهائیان از این آیات وارد است که در ادامه به نقد آن، می‌پردازیم.
اشکال اول: آیه‌ی شریفه خطاب به پیامبر است، پیامبری که خداوند او را به سلاح‌های معنوی مجهز کرده و عده‌ی بسیاری به او ایمان آورده‌اند، خداوند می‌فرماید اگر این فرستاده‌ی ما که این‌گونه به او قدرت دادیم، بر فرض محال که بخواهد دروغی به ما ببندد، او را عذاب خواهیم کرد، نظیر این مسأله جایی است که پادشاهی فرمانده‌ی نظامی خود را برای انجام مأموریت بفرستد و بگوید که اگر بر خلاف دستور من عمل کرد، او را مجازات خواهم کرد. بنابراین، مدعیان دروغین، نظیر سران بهائی، موضوعاً از مفهوم این آیه، خارجند.
دوم: نمی‌توان گفت دروغ بستن به خداوند در همه‌جا، موجب هلاکت ظاهری و دنیایی می‌شود، چرا که خداوند در قرآن، به مدعیان دروغین وعده‌ی عذاب را در آخرت داده است: «فَوَيْلٌۭ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ ٱلْكِتَٰبَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَٰذَا مِنْ عِندِ ٱللَّهِ لِيَشْتَرُوا۟ بِهِۦ ثَمَنًۭا قَلِيلًۭا ۖ فَوَيْلٌۭ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌۭ لَّهُم مِّمَّا يَكْسِبُونَ [بقره/79]؛ پس وای بر آن‌ها که نوشته‌ای با دست خود می‌نویسند، سپس می‌گویند: این، از طرف خداست؛ تا آن را به بهای کمی بفروشند. پس وای بر آن‌ها از آن‌چه با دست خود نوشتند و وای بر آنان از آن‌چه از این راه به دست می‌آورند!». با توجه به این‌که در تاریخ اسلام و یهود ثبت نشده که این مدعیان دروغین به صرف این ادعا، عذاب دنیوی شده باشند، بنابراین مراد، عذاب اخروی است.
سوم: سنت خداوند این است که به کافران مهلت می‌دهد تا آنان از روی اختیار خود انتخاب سعادت یا شقاوت کنند و این مهلت دادن، لطف به ایشان نیست، بلکه زمان دادن برای سنگین‌تر شدن بار گناهانشان است.[2] پس نمی‌توان گفت هر کافری بواسطه‌ی آن‌چه به خداوند نسبت داده، بلافاصله هلاک شود.
چهارم: حتی اگر سخن بهائیان را پیرامون آیه بپذیریم، می‌توان گفت خداوند رگ حیات باب و بهاء را به وسیله‌ی مؤمنین قطع کرد و آنان هلاک شدند؛ و به همین صورت فرقه‌ی بابیت و بهائیت نیز، نه ایران‌گیر و نه جهان‌گیر شد.

پی‌نوشت:

[1]. ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، نسخه الکترونیکی، ص 48.
[2]. سوره‌ی مبارکه آل عمران، آیه‌ی 178.